Της Ειρήνης Αγαπηδάκη
Για τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή) να βρεθεί εκτός ευρώ και εκτός τροχιάς δε χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε περαιτέρω. Υπάρχει πλούσια αρθρογραφία (και όχι μόνο) που τεκμηριώνει την αναπόδραστη εξέλιξη της καταστροφής, αν η παρούσα κυβέρνηση παραμείνει στην εξουσία. Παρ’ όλο λοιπόν που η διαπίστωση ότι πρέπει άμεσα να αλλάξει το κυβερνητικό σχήμα είναι κοινή ανάμεσα σε όσους ανησυχούν για το μέλλον της χώρας και τις ζωές των πολιτών, η σκέψη σκοντάφτει στο «πως». Αυτό ακριβώς θα αναλυθεί στη συνέχεια, χωρίς περιστροφές.
Υπάρχει μια σειρά παραδοχών που ισχύουν στην παρούσα συγκυρία και υπαγορεύουν τον τρόπο που θα πρέπει να δράσουν τα κόμματα, μήπως και καταφέρουμε στο παρά ένα, να γλιτώσουμε την ομολογουμένως δυσάρεστη εμπειρία που βιώνει κάποιος όταν το σώμα τσακίζεται του στον γκρεμό και αισθάνεται αρχικά τα μέλη του να γδέρνονται, μέχρι που το κεφάλι προσκρούει σε κάποιον βράχο, χάνει τις αισθήσεις του και γλιτώνει την απεχθή εμπειρία του θανάτου.
Οι κοινές παραδοχές, είναι:
· Ζούμε μια έκτακτη κατάσταση. Στις έκτακτες καταστάσεις απαιτούνται έκτακτες λύσεις.
· Η διαφθορά και η κατάλυση του κράτους δικαίου από την κυβέρνηση Τσίπρα, υπονομεύουν ευθέως τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα της χώρας.
· Για να γίνουν εκλογές, θα πρέπει κάποιος να τις προκαλέσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σκοπό να αποχωριστεί την εξουσία. Δε θα παραιτηθούν ακόμη κι αν πάμε στη δραχμή – τουναντίον, αυτό θα εξασφαλίσει την απρόσκοπτη παραμονή τους.
· Οι κομματικές διαφορές παύουν να έχουν νόημα, αν δεν υπάρχει χώρα.
· Οι εκλογές αν γίνουν μετά το πέρας του κρίσιμου σημείου, δε θα μπορέσουν να διασφαλίσουν τίποτε για τη χώρα και τους πολίτες. Η καταστροφή θα έχει επέλθει.
Με βάση τις παραπάνω παραδοχές, εντοπίζονται δύο λύσεις: α) άμεση διενέργεια εκλογών, β) αλλαγή κυβερνητικού σχήματος χωρίς εκλογές. Μιας και η πρώτη λύση δε φαίνεται καθόλου πιθανή και μιας και αυτό που προέχει είναι να απαλλαγεί η χώρα από τον μεταστατικό και επιθετικότατο καρκίνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα πρέπει να διερευνηθεί οποιαδήποτε εναλλακτική μπορεί να προσφέρει διάδοχο κυβερνητικό σχήμα, από την παρούσα Βουλή, χωρίς εκλογές.
Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να υποθέσει κάποιος ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αρραγής και συγκροτημένη – κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει. Υπάρχουν πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζουν καλά την πολιτική (και όχι μόνο) ευθύνη της κυβέρνησης και του κόμματός τους για τη καταστροφή της χώρας, νοιάζονται για τους πολίτες και ανησυχούν σοβαρά για την επιβίωσή τους αλλά φοβούνται να αποχωρήσουν από το κόμμα. Οι βουλευτές αυτοί μπορεί να μην είναι 40 (ή και περισσότεροι) ώστε να μπορούμε άνετα να συζητήσουμε την πιθανότητα της πρότασης μομφής, αλλά είναι αρκετοί ώστε η κυβέρνηση να απολέσει τη δεδηλωμένη. Το να θεωρούμε την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ένα ομοιογενές και αδιαφοροποίητο πράγμα, είναι τουλάχιστον ψευδαίσθηση. Τι χρειάζονται για να φύγουν αυτοί οι βουλευτές; Εγγύηση – πλήρη ασυλία, ότι δε θα διωχθούν για ενδεχόμενες πράξεις ή και παραλείψεις. Καθόλου φιλελεύθερο είναι η αλήθεια, αλλά είπαμε – ζούμε έκτακτες καταστάσεις, χρειάζονται έκτακτες λύσεις. Για την ακρίβεια, συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο: ζούμε έναν ιδιότυπο «πόλεμο».
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις τσιριμόνιες. Πρέπει να καταλάβουν ότι οι πολίτες είναι αποσυρμένοι, αλλά ενήμεροι. Η προχτεσινή εμφάνιση όλων των πολιτικών αρχηγών των ευρωπαϊστικών κομμάτων στη Βουλή ήταν καλή αλλά ελάχιστα αφορά πια τους πολλούς. Τι τους αφορά; Οι λύσεις. Το να ζητούν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί παραίτηση της κυβέρνησης Τσίπρα μετά από τόσο καιρό αδράνειας, μπορεί να είναι επίτευγμα για τους ίδιους, αλλά αδιάφορο για τους πολίτες. Αυτό, πρέπει να το κατανοήσουν βαθιά. Πιο βαθιά και από το ότι ο άνθρωπος περπατά στηριζόμενος στα δυο του πόδια. Η αβελτηρία που έχουν επιδείξει ως τώρα, έχει δυστυχώς μία, κοινά αποδεκτή ερμηνεία: κάνουν προσχηματικές κινήσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωσή. Σε απλά Ελληνικά, οι διάφορες κομματικές «αυλές» φροντίζουν ώστε οι ηγέτες να μένουν στον λήθαργο, υποστηρίζοντας τελικά την παραμονή της κυβέρνησης στην εξουσία. Έχει όνομα αυτό και λέγεται «το κόμμα πάνω από τη χώρα». Να είστε βέβαιοι αγαπητοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης ότι αυτό οι πολίτες το γνωρίζουν και θα φροντίσουν, αν δεν αλλάξετε στάση να το καταλάβετε κι εσείς όποτε και αν γίνουν εκλογές. Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μην ανήκει σε αυτήν την κατηγορία και η δική του αδράνεια να οφείλεται σε άλλους λόγους, ωστόσο παράγει το ίδιο αποτέλεσμα.
Αν οι αρχηγοί των τριών κομμάτων του Ευρωπαϊστικού μετώπου αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης και δε θέλουν να βρεθούν συνένοχοι στην καταστροφή της χώρας, θα πρέπει να κάνουν το μόνο που υπαγορεύει η ιστορική ευθύνη και το πολιτικό τους καθήκον: να συνάψουν μια πολιτική συμφωνία που θα προβλέπει: α) ασυλία στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που αναφέρθηκε προηγουμένως και β) διάδοχο κυβερνητικό σχήμα. Το πρώτο, είναι πανεύκολο να επιτευχθεί, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ το γνωρίζουν καλύτερα από την γράφουσα˙ για το δεύτερο, ακολουθεί μια συνοπτική περιγραφή.
Τα τρία κόμματα πρέπει να συνάψουν μια κοινά αποδεκτή πολιτική συμφωνία, η οποία να έχει απήχηση στις παραγωγικές τάξεις της κοινωνίας, (εξασφαλίζοντας εκ των προτέρων τη στήριξή τους) και να δίνει ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα ότι ενδιαφέρονται να σώσουν τη χώρα. Η συμφωνία θα προβλέπει τον ορισμό μεταβατικής κυβέρνησης (πείτε την εθνικής ενότητας, σωτηρίας, ανοχής, ή όπως αλλιώς θέλετε, εγώ προτιμώ τον όρο «η κυβέρνηση του Αυγεία») που θα έχει δύο βασικές αρμοδιότητες:
α) Σύντομη διαπραγμάτευση με τους εταίρους ώστε να καταστεί δυνατή η εκτέλεση του μνημονίου (κόκκινα δάνεια, ασφαλιστικό, φορολογικό).
β) Συμμάζεμα του χάους (σωστά μαντέψατε, το χάος είναι η άλλη λέξη για την κόπρο στους στάβλους του Αυγεία) και επαναφορά της χώρας στην ορθή τροχιά.
Τα παραπάνω πρέπει να έχουν τουλάχιστον ορίζοντα εξαμήνου, με στόχο την όσο το δυνατό γρηγορότερη προκήρυξη εκλογών. Η «κυβέρνηση του Αυγεία», μπορεί να αποτελείται φυσικά και από πολιτικούς των τριών κομμάτων και αποχωρήσαντες του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο που επειδή μιλάμε για εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση, χρειάζονται κι εκείνοι που διαθέτουν κάποιες από τις ποιότητες του «Ηρακλή». Μάλιστα, η «κυβέρνηση του Αυγεία» θα μπορούσε να είναι η πρόταση των τριών, κατατεθειμένη στην κοινωνία και στους δανειστές. Έτσι δε χρειάζεται καν να συναινέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε το εξάμηνο να διασφαλιστεί από την παρούσα Βουλή. Ως πρόταση, συσπειρώνει σε πραγματική λύση τους τρεις και προδιαγράφει μετεκλογική σύμπραξη – μπορεί και να προλειάνει εκλογική συνεργασία. Οπότε έτσι, μπορεί να «πέσει» ο Τσίπρας, ακόμη και με τρεις μόνο διαρροές του.
Ας μην ξεχνάμε ότι η εμπιστοσύνη των πολιτών είναι ίσης σημασίας με την εμπιστοσύνη των εταίρων. Η επιτυχία του εγχειρήματος θα κριθεί από το αν η κυβέρνηση αυτή θα στελεχωθεί με πρόσωπα αξιόπιστα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, διατεθειμένα να σηκώσουν το βάρος όσων περιγράφηκαν παραπάνω – ήγουν να κάνουν κάτι ανάλογο με τον πέμπτο άθλο του Ηρακλή. Στην πρωτοφανή συνθήκη που ζούμε, οι άνθρωποι που θα στελεχώσουν την «κυβέρνηση του Αυγεία» θα αποτελέσουν εγγυητές ουδετερότητας του κράτους και θεσμών. Υπάρχουν; Εγώ απαντώ καταφατικά και γι’ αυτό δε διστάζω να παραθέσω μερικά ονόματα που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν αυτόν τον σκοπό, με κίνδυνο ακόμη και να τους «κάψω». Τα ονόματα ξαναλέω είναι ενδεικτικά – ευτυχώς, υπάρχουν αρκετοί ακόμη.
Φανταστείτε ότι ξυπνάτε περίπου στα τέλη Ιουνίου. Η χώρα βρίσκεται σε στάση πληρωμών, τα ράφια των super markets είναι άδεια, τα περισσότερα καταστήματα είναι κλειστά , το ίδιο και οι τράπεζες, υπάρχουν τεράστιες ουρές στα φαρμακεία των νοσοκομείων καθώς τα ιδιωτικά δεν έχουν πια φάρμακα και όσα διαθέτουν δεν έχουν πελάτες, τα νοσοκομεία υπολειτουργούν και τα δελτία ειδήσεων μεταδίδουν τις διαπραγματεύσεις για το ποσό της ανθρωπιστικής βοήθειας με το οποίο πρόκειται να μας συνδράμει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα βράδια γίνεται πλιάτσικο, ο κόσμος δεν κυκλοφορεί στους δρόμους, οι κλοπές αποτελούν καθημερινή ρουτίνα και οι περισσότεροι αναζητούν τρόπο να φύγουν όπως-όπως από τη χώρα. Αισθάνεστε δυσφορία; Δυστυχώς, δεν είναι σκηνή από ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, αν συνεχίσει να κυβερνά η Αριστερο-Ακροδεξιά κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Για τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή) να βρεθεί εκτός ευρώ και εκτός τροχιάς δε χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε περαιτέρω. Υπάρχει πλούσια αρθρογραφία (και όχι μόνο) που τεκμηριώνει την αναπόδραστη εξέλιξη της καταστροφής, αν η παρούσα κυβέρνηση παραμείνει στην εξουσία. Παρ’ όλο λοιπόν που η διαπίστωση ότι πρέπει άμεσα να αλλάξει το κυβερνητικό σχήμα είναι κοινή ανάμεσα σε όσους ανησυχούν για το μέλλον της χώρας και τις ζωές των πολιτών, η σκέψη σκοντάφτει στο «πως». Αυτό ακριβώς θα αναλυθεί στη συνέχεια, χωρίς περιστροφές.
Υπάρχει μια σειρά παραδοχών που ισχύουν στην παρούσα συγκυρία και υπαγορεύουν τον τρόπο που θα πρέπει να δράσουν τα κόμματα, μήπως και καταφέρουμε στο παρά ένα, να γλιτώσουμε την ομολογουμένως δυσάρεστη εμπειρία που βιώνει κάποιος όταν το σώμα τσακίζεται του στον γκρεμό και αισθάνεται αρχικά τα μέλη του να γδέρνονται, μέχρι που το κεφάλι προσκρούει σε κάποιον βράχο, χάνει τις αισθήσεις του και γλιτώνει την απεχθή εμπειρία του θανάτου.
Οι κοινές παραδοχές, είναι:
· Ζούμε μια έκτακτη κατάσταση. Στις έκτακτες καταστάσεις απαιτούνται έκτακτες λύσεις.
· Η διαφθορά και η κατάλυση του κράτους δικαίου από την κυβέρνηση Τσίπρα, υπονομεύουν ευθέως τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα της χώρας.
· Για να γίνουν εκλογές, θα πρέπει κάποιος να τις προκαλέσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σκοπό να αποχωριστεί την εξουσία. Δε θα παραιτηθούν ακόμη κι αν πάμε στη δραχμή – τουναντίον, αυτό θα εξασφαλίσει την απρόσκοπτη παραμονή τους.
· Οι κομματικές διαφορές παύουν να έχουν νόημα, αν δεν υπάρχει χώρα.
· Οι εκλογές αν γίνουν μετά το πέρας του κρίσιμου σημείου, δε θα μπορέσουν να διασφαλίσουν τίποτε για τη χώρα και τους πολίτες. Η καταστροφή θα έχει επέλθει.
Με βάση τις παραπάνω παραδοχές, εντοπίζονται δύο λύσεις: α) άμεση διενέργεια εκλογών, β) αλλαγή κυβερνητικού σχήματος χωρίς εκλογές. Μιας και η πρώτη λύση δε φαίνεται καθόλου πιθανή και μιας και αυτό που προέχει είναι να απαλλαγεί η χώρα από τον μεταστατικό και επιθετικότατο καρκίνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα πρέπει να διερευνηθεί οποιαδήποτε εναλλακτική μπορεί να προσφέρει διάδοχο κυβερνητικό σχήμα, από την παρούσα Βουλή, χωρίς εκλογές.
Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να υποθέσει κάποιος ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αρραγής και συγκροτημένη – κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει. Υπάρχουν πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζουν καλά την πολιτική (και όχι μόνο) ευθύνη της κυβέρνησης και του κόμματός τους για τη καταστροφή της χώρας, νοιάζονται για τους πολίτες και ανησυχούν σοβαρά για την επιβίωσή τους αλλά φοβούνται να αποχωρήσουν από το κόμμα. Οι βουλευτές αυτοί μπορεί να μην είναι 40 (ή και περισσότεροι) ώστε να μπορούμε άνετα να συζητήσουμε την πιθανότητα της πρότασης μομφής, αλλά είναι αρκετοί ώστε η κυβέρνηση να απολέσει τη δεδηλωμένη. Το να θεωρούμε την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ένα ομοιογενές και αδιαφοροποίητο πράγμα, είναι τουλάχιστον ψευδαίσθηση. Τι χρειάζονται για να φύγουν αυτοί οι βουλευτές; Εγγύηση – πλήρη ασυλία, ότι δε θα διωχθούν για ενδεχόμενες πράξεις ή και παραλείψεις. Καθόλου φιλελεύθερο είναι η αλήθεια, αλλά είπαμε – ζούμε έκτακτες καταστάσεις, χρειάζονται έκτακτες λύσεις. Για την ακρίβεια, συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο: ζούμε έναν ιδιότυπο «πόλεμο».
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις τσιριμόνιες. Πρέπει να καταλάβουν ότι οι πολίτες είναι αποσυρμένοι, αλλά ενήμεροι. Η προχτεσινή εμφάνιση όλων των πολιτικών αρχηγών των ευρωπαϊστικών κομμάτων στη Βουλή ήταν καλή αλλά ελάχιστα αφορά πια τους πολλούς. Τι τους αφορά; Οι λύσεις. Το να ζητούν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί παραίτηση της κυβέρνησης Τσίπρα μετά από τόσο καιρό αδράνειας, μπορεί να είναι επίτευγμα για τους ίδιους, αλλά αδιάφορο για τους πολίτες. Αυτό, πρέπει να το κατανοήσουν βαθιά. Πιο βαθιά και από το ότι ο άνθρωπος περπατά στηριζόμενος στα δυο του πόδια. Η αβελτηρία που έχουν επιδείξει ως τώρα, έχει δυστυχώς μία, κοινά αποδεκτή ερμηνεία: κάνουν προσχηματικές κινήσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωσή. Σε απλά Ελληνικά, οι διάφορες κομματικές «αυλές» φροντίζουν ώστε οι ηγέτες να μένουν στον λήθαργο, υποστηρίζοντας τελικά την παραμονή της κυβέρνησης στην εξουσία. Έχει όνομα αυτό και λέγεται «το κόμμα πάνω από τη χώρα». Να είστε βέβαιοι αγαπητοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης ότι αυτό οι πολίτες το γνωρίζουν και θα φροντίσουν, αν δεν αλλάξετε στάση να το καταλάβετε κι εσείς όποτε και αν γίνουν εκλογές. Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μην ανήκει σε αυτήν την κατηγορία και η δική του αδράνεια να οφείλεται σε άλλους λόγους, ωστόσο παράγει το ίδιο αποτέλεσμα.
Αν οι αρχηγοί των τριών κομμάτων του Ευρωπαϊστικού μετώπου αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης και δε θέλουν να βρεθούν συνένοχοι στην καταστροφή της χώρας, θα πρέπει να κάνουν το μόνο που υπαγορεύει η ιστορική ευθύνη και το πολιτικό τους καθήκον: να συνάψουν μια πολιτική συμφωνία που θα προβλέπει: α) ασυλία στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που αναφέρθηκε προηγουμένως και β) διάδοχο κυβερνητικό σχήμα. Το πρώτο, είναι πανεύκολο να επιτευχθεί, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ το γνωρίζουν καλύτερα από την γράφουσα˙ για το δεύτερο, ακολουθεί μια συνοπτική περιγραφή.
Τα τρία κόμματα πρέπει να συνάψουν μια κοινά αποδεκτή πολιτική συμφωνία, η οποία να έχει απήχηση στις παραγωγικές τάξεις της κοινωνίας, (εξασφαλίζοντας εκ των προτέρων τη στήριξή τους) και να δίνει ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα ότι ενδιαφέρονται να σώσουν τη χώρα. Η συμφωνία θα προβλέπει τον ορισμό μεταβατικής κυβέρνησης (πείτε την εθνικής ενότητας, σωτηρίας, ανοχής, ή όπως αλλιώς θέλετε, εγώ προτιμώ τον όρο «η κυβέρνηση του Αυγεία») που θα έχει δύο βασικές αρμοδιότητες:
α) Σύντομη διαπραγμάτευση με τους εταίρους ώστε να καταστεί δυνατή η εκτέλεση του μνημονίου (κόκκινα δάνεια, ασφαλιστικό, φορολογικό).
β) Συμμάζεμα του χάους (σωστά μαντέψατε, το χάος είναι η άλλη λέξη για την κόπρο στους στάβλους του Αυγεία) και επαναφορά της χώρας στην ορθή τροχιά.
Τα παραπάνω πρέπει να έχουν τουλάχιστον ορίζοντα εξαμήνου, με στόχο την όσο το δυνατό γρηγορότερη προκήρυξη εκλογών. Η «κυβέρνηση του Αυγεία», μπορεί να αποτελείται φυσικά και από πολιτικούς των τριών κομμάτων και αποχωρήσαντες του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο που επειδή μιλάμε για εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση, χρειάζονται κι εκείνοι που διαθέτουν κάποιες από τις ποιότητες του «Ηρακλή». Μάλιστα, η «κυβέρνηση του Αυγεία» θα μπορούσε να είναι η πρόταση των τριών, κατατεθειμένη στην κοινωνία και στους δανειστές. Έτσι δε χρειάζεται καν να συναινέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε το εξάμηνο να διασφαλιστεί από την παρούσα Βουλή. Ως πρόταση, συσπειρώνει σε πραγματική λύση τους τρεις και προδιαγράφει μετεκλογική σύμπραξη – μπορεί και να προλειάνει εκλογική συνεργασία. Οπότε έτσι, μπορεί να «πέσει» ο Τσίπρας, ακόμη και με τρεις μόνο διαρροές του.
Ας μην ξεχνάμε ότι η εμπιστοσύνη των πολιτών είναι ίσης σημασίας με την εμπιστοσύνη των εταίρων. Η επιτυχία του εγχειρήματος θα κριθεί από το αν η κυβέρνηση αυτή θα στελεχωθεί με πρόσωπα αξιόπιστα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, διατεθειμένα να σηκώσουν το βάρος όσων περιγράφηκαν παραπάνω – ήγουν να κάνουν κάτι ανάλογο με τον πέμπτο άθλο του Ηρακλή. Στην πρωτοφανή συνθήκη που ζούμε, οι άνθρωποι που θα στελεχώσουν την «κυβέρνηση του Αυγεία» θα αποτελέσουν εγγυητές ουδετερότητας του κράτους και θεσμών. Υπάρχουν; Εγώ απαντώ καταφατικά και γι’ αυτό δε διστάζω να παραθέσω μερικά ονόματα που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν αυτόν τον σκοπό, με κίνδυνο ακόμη και να τους «κάψω». Τα ονόματα ξαναλέω είναι ενδεικτικά – ευτυχώς, υπάρχουν αρκετοί ακόμη.
Ενδεικτικά λοιπόν:
· Παναγιώτης Πικραμμένος
· Παντελής Λάμπρου
· Τάσος Γιαννίτσης
· Μάνος Ματσαγγάνης
· Γιώργος Προκοπάκης
· Νίκος Αλιβιζάτος
· Σταύρος Τσακυράκης
· Χρήστος Χωμενίδης
· Σπύρος Καπράλος
Είμαι βέβαιη ότι αυτή τη στιγμή έρχονται στο νου καθενός/καθεμιάς που διαβάζει αυτό το κείμενο και άλλα πρόσωπα. Δεν είναι οι άνθρωποι που λείπουν όλο αυτόν τον καιρό, αλλά η πολιτική βούληση.
Τα προσχηματικά «ανοίγματα» της κ. Γεννηματά στο Ποτάμι και το «αβυσσαλέο» αυλάκι που σκάβει γύρω από το ΠΑΣΟΚ για να μην το «μολύνουν» τα «νεοφιλελεύθερα νερά» της ΝΔ, το «κοινοβούλιο του κέντρου» του κ. Θεοδωράκη που στοχεύει να ηγεμονεύσει στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Κεντροαριστεράς γιατί εντός κοινοβουλίου είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει (εδώ δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει χώρα ως τότε) ή το επιχειρησιακό «άνοιγμα» του κ. Μητσοτάκη στο «κέντρο» για τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη που θέλει μια δεκαετία για να εμπεδωθεί, δεν αποτελούν πολιτικές λύσεις. Στην καλύτερη περίπτωση, ταυτίζονται με τον μύθο του πέμπτου άθλου του Ηρακλή, χωρίς τα ανάλογα αποτελέσματα.
Δυστυχώς, το «ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα» ισχύει μόνο για τα παραμύθια. Στην πραγματική ζωή, οι άνθρωποι έχουν ευθύνες και προβλήματα. Κύριοι της αντιπολίτευσης, έχετε να απαντήσετε ένα σύντομο ερώτημα: σας ενδιαφέρει η χώρα; Τα «ναι μεν αλλά» έχουν ξεπεραστεί από την ιστορία. Η απάντηση είναι «ναι» ή «όχι» και η δράση που υπαγορεύει κάθε επιλογή ξεκάθαρη. Η πολιτική σας επιβίωση περνά μέσα από τη σωτηρία της χώρας και την επιβίωση των πολιτών.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα τελειώσουμε μαζί.
· Παναγιώτης Πικραμμένος
· Παντελής Λάμπρου
· Τάσος Γιαννίτσης
· Μάνος Ματσαγγάνης
· Γιώργος Προκοπάκης
· Νίκος Αλιβιζάτος
· Σταύρος Τσακυράκης
· Χρήστος Χωμενίδης
· Σπύρος Καπράλος
Είμαι βέβαιη ότι αυτή τη στιγμή έρχονται στο νου καθενός/καθεμιάς που διαβάζει αυτό το κείμενο και άλλα πρόσωπα. Δεν είναι οι άνθρωποι που λείπουν όλο αυτόν τον καιρό, αλλά η πολιτική βούληση.
Τα προσχηματικά «ανοίγματα» της κ. Γεννηματά στο Ποτάμι και το «αβυσσαλέο» αυλάκι που σκάβει γύρω από το ΠΑΣΟΚ για να μην το «μολύνουν» τα «νεοφιλελεύθερα νερά» της ΝΔ, το «κοινοβούλιο του κέντρου» του κ. Θεοδωράκη που στοχεύει να ηγεμονεύσει στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Κεντροαριστεράς γιατί εντός κοινοβουλίου είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει (εδώ δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει χώρα ως τότε) ή το επιχειρησιακό «άνοιγμα» του κ. Μητσοτάκη στο «κέντρο» για τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη που θέλει μια δεκαετία για να εμπεδωθεί, δεν αποτελούν πολιτικές λύσεις. Στην καλύτερη περίπτωση, ταυτίζονται με τον μύθο του πέμπτου άθλου του Ηρακλή, χωρίς τα ανάλογα αποτελέσματα.
Δυστυχώς, το «ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα» ισχύει μόνο για τα παραμύθια. Στην πραγματική ζωή, οι άνθρωποι έχουν ευθύνες και προβλήματα. Κύριοι της αντιπολίτευσης, έχετε να απαντήσετε ένα σύντομο ερώτημα: σας ενδιαφέρει η χώρα; Τα «ναι μεν αλλά» έχουν ξεπεραστεί από την ιστορία. Η απάντηση είναι «ναι» ή «όχι» και η δράση που υπαγορεύει κάθε επιλογή ξεκάθαρη. Η πολιτική σας επιβίωση περνά μέσα από τη σωτηρία της χώρας και την επιβίωση των πολιτών.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα τελειώσουμε μαζί.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου